Voor mij is het de ultieme vorm van vrijheid. Zon, wind en water over je hele lichaam voelen: je bent niet alleen fysiek bloot, maar ook even helemaal uit je hoofd. Dat geeft rust en ontspanning.
Natuurlijk is lekker liggen op een handdoekje tegen de duinen aan heerlijk, niks mis mee. Maar wat ik eigenlijk het allerfijnste vind? Een lange wandeling langs de vloedlijn. Voetjes in het water, zon op je huid, het geluid van de branding en de geur van de zee. Echt geluk zit soms in zulke simpele dingen.
Toch bleef ik in het begin een beetje veilig tegen de duinen aan liggen. Want eerlijk is eerlijk: langs de vloedlijn lopen ook veel geklede mensen. Het is namelijk ook een losloopgebied voor honden, dus er zijn genoeg mensen die gewoon “even door het naaktstrand heen” wandelen, met kleren aan. En dan voelt die afstand tot de duinen toch als een soort beschermlaagje. Al moet ik toegeven: met mijn slechte ogen weet ik eigenlijk niet precies wat ze wel of niet kunnen zien ?
En dan gaan wandelen, naakt tussen deze textielgangers, ik vond het eerlijk gezegd best een beetje awkward. Kwetsbaar ook. Toch deed ik het, maar wel telkens met dat stemmetje in mijn hoofd: Wat als ik iemand tegenkom die ik ken? Zij gekleed en ik poedelnaakt. Of bij een groepje mensen: Wat als ze een flauwe opmerking maken?
Maar toen kwam het besef. Het inzicht.
Wacht eens even… zíj lopen op het naaktstrand.
Als je geen blote mensen wilt zien, dan moet je hier gewoon niet komen. Punt. Ik ben hier precies zoals het hoort. Het zijn de geklede mensen die eigenlijk “overdressed” zijn op deze plek. Niet ik. Al helemaal niet met mijn zorgvuldig uitgekozen outfit ?
Sinds ik me dat realiseerde, is er iets veranderd. Ik loop nu veel ontspannender langs de vloedlijn. En dat stemmetje in mijn hoofd? Dat zwijgt eindelijk.
Herkenbaar? Heb jij ook weleens zo’n drempel gevoeld? Laat een reactie achter hieronder, ik ben benieuwd!
